Κωνσταντίνος Νταμαδάκης

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΤΑΜΑΔΑΚΗΣ, Ή, ΚΑΡΕΚΛΑΣ. ‘Ενας από τους καλύτερους έλληνες καραγκιοζοπαίκτες, όλων των εποχών.

Γεννήθηκε το 1904, στα Χανιά, στην απόλυτη φτώχια.

Ήρθε με τον πατέρα του, και τον αδελφό του Γιώργο, στην Αθήνα, σε ηλικία 10 ετών, και έναν χρόνο μετά, έμεινε ορφανός, και για να επιβιώσει έκανε δουλειές του ποδαριού.

Τον Καραγκιόζη τον γνώρισε στον μπερντέ του Αντώνη Μόλλα, στον οποίο και πήγαινε, τρυπώνοντας κάτω από την σκηνή, γιατί δεν είχε λεφτά, όχι μόνο να πληρώσει εισιτήριο, αλλά ούτε καν για να φάει. Μια μέρα ο μεγάλος καραγκιοζοπαίκτης, και τραγουδιστής ΤΑΚΗΣ ΜΕΛΛΙΔΗΣ, άκουσε έναν θόρυβο, κάτω από το ξύλινο πάτωμα της σκηνής, και νόμισε ότι ήταν ποντίκια.
Ήταν όμως ο κυρ- Κώστας, ο μάστρο- Κώστας, έτσι τον αποκαλούσα, από τα τέλη της δεκαετίας του ’50, τον δάσκαλο μου, στον Καραγκιόζη.
Ο Μελλίδης, ήταν αυτός που έπεισε τον Μόλλα, να δώσουν μία ευκαιρία, στο πάμφτωχο και πεινασμένο πιτσιρίκι, που παρακολουθούσε, όπως τους αποκάλυψε , εδώ και μήνες, κρυφά, τις παραστάσεις τους, να τους δείξει τι ξέρει.
Αυτό ήταν!
Η αρχή μίας μεγάλης καριέρας, που τον οδήγησε να παίζει από το 1928 έως το ….1974, συνεχώς στο Λουτράκι Κορινθίας.
Αν έπαιζε στην Αθήνα, θα ήταν πασίγνωστος στο πανελλήνιο, όμως αυτός είχε αγαπήσει τον τόπο αυτόν, και την Κορινθία, και δεν έφυγε ποτέ από εκεί.
Καλός άνθρωπος, μέγιστος καλλιτέχνης, και καλός οικογενειάρχης, παντρεύτηκε την κυρά Ντίνα, από τον Μωριά, γένος κολοκοτρωνέικο, όπως περηφανευόταν να λέει, και έκαναν…15 παιδιά.
Δεν διαβάσατε λάθος, ήταν ο πιο πολύτεκνος καλλιτέχνης, με 2ο τον Φρίξο Γαζεπίδη, πολύ νεότερο του. Η κυρά Ντίνα, ήταν πραγματικός κέρβερος, και ήταν αυτή που με είχε πιάσει να μπαίνω, λαθραία, με …αναρρίχηση σε μία συκιά, από το διπλανό εστιατόριο τα Ρεπάκια, μέσα στον μπερντέ, του μαστρο- Κώστα. Όλα του τα παιδιά, τον βοηθούσαν στον Καραγκιόζη, και τα πιο αγαπημένα ήταν οι κόρες του Λέλα, που έπαιζε και κιθάρα, και Χριστίνα, που ήταν και η πιο μικρή.
Οι παραστάσεις του, ήταν εκπληκτικές.
Είχε , δυστυχώς, όμως , ένα πάθος, ο μαστρό- Κώστας…., τα …χαρτιά.
Αν δεν το είχε, θα είχε γίνει πάμπλουτος, και δεν θα πέθαινε φτωχός, τον Νοέμβριο, του 1980, ανήμερα 17η του μηνός…
Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Αύγουστο , είχε παίξει τιμητικά, την τελευταία παράσταση της ζωής του. Άθλιοι υπάνθρωποι, με πρόσχημα αστείο, του κατέκλεψαν τις μοναδικές του φιγούρες από καμηλόδερμα, όπως το ίδιο έγινε και με τον Ορέστη, και με τον Μάνθο Αθηναίο, με παρόμοιους τρόπους. Κανένας, ουσιαστικά, δεν τον τίμησε.
Ένα από τα πιο διεφθαρμένα, και αδιάφορα για τον απλό πολίτη, τμήματα της πολιτικής ζωής της Ελλάδος, η τοπική αυτοδιοίκηση , πέρυσι μόνο, 36 χρόνια από τον θάνατο του, διοργάνωσε , μία επιφανειακή εκδήλωση , χωρίς να κληθούν να μιλήσουν, οι άνθρωποι που τον γνώρισαν, συνάδελφοι του, και μη…
Έβαλλαν λέει βέτο, ΤΙ ΛΕΤΕ ΩΡΕ…., 2 πιτσιρικάδες, που παίζουν σήμερα στο Λουτράκι, ο ένας καλός, χωρίς όμως προσωπικότητα, ο άλλος μέτριος, με μεγάλη όμως γλώσσα, και οι 2 αυτουργοί, πρόσφατα, της απαράδεκτης, για τον λαικό μας πολιτισμό πράξης, του να βάλουν , έξω από το θεατράκι τους, την αγγλική πινακίδα SHADOW THEATER, τόσο ανόητοι, και απολίτικοι είναι.
Η ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ, ΝΑ ΛΕΕΙ << ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΤΑΜΑΔΑΚΗΣ >>, και μάλιστα στα ελληνικά, βρε …ανεγκέφαλοι, και όχι οτιδήποτε άλλο.
Και ο δήμος, ο οποίος ουσιαστικά λειτουργεί για το καζίνο της διαφθοράς, θα έπρεπε να έχει δώσει το όνομα αυτό, και σε έναν δρόμο της πόλης για να διατηρήσει την ιστορική της μνήμη. Και αν υπήρχε Σωματείο, θα έπρεπε, με εισαγγελική παραγγελία, να ζητήσει , στο όνομα του ελληνικού λαού, οι απατεώνες, που κατέκλεψαν τον Νταμαδάκη, τον Ορέστη, και τον Μάνθο, να επιστρέψουν τα κλεμμένα, και να τιμωρηθούν παραδειγματικά.
Και…
Να απονεμηθεί μία τιμητική σύνταξη, στο μοναδικό παιδί του μαστρο- Κώστα, που έχει απομείνει ζωντανό, και που ζεί, ηλικιωμένη πιά, σε συνθήκες μεγάλης φτώχιας, ενώ κατάφερε και σπούδασε τα 2 παιδιά της, με αγώνες μίας ζωής,…
Δεν ζητάω πολλά, ζητάω τα αυτονόητα.
Όμως, δεν είναι μόνο τραγική η οικονομική κατάσταση της αγαπημένης πατρίδας.
Είναι , κυρίως, τραγική, η κατάσταση, της ελληνικής κοινωνίας, όπου επιβιώνουν, δυστυχώς, μόνο τα λαμόγια, οι άξεστοι, οι σιτιζόμενοι σφουγγοκολάριοι, οι λίγοι, και οι απατεώνες,…
Όπου ο ένας βγάζει το μάτι του άλλου, αντί, όλοι ενωμένοι, να ζητήσουν το κοινό καλό,…

Κ.ΣΤ.ΤΣΙΠΗΡΑΣ
24-10-2017
Υγ. στην μνήμη του μάστορα μου, αναρτώ, μία ανέκδοτη φωτογραφία του, μαζί με την γυναίκα του. Οι σελίδες 240-242 του βιβλίου μου Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ, ήταν αφιερωμένες σε αυτόν. Αιωνία του, η μνήμη.